آکنه دوران نوجوانی – درمان‌های تجویزی برای آکنه – بخش اول

آیا محصولات غیر تجویزی برای درمان آکنه مؤثر نیستند؟ خوشبختانه داروهای بسیار مؤثری برای موارد وخیم آکنه در دوران نوجوانی وجود دارد. آکادمی درماتولوژی آمریکا معتقد است که تقریباً همه موارد آکنه هرچقدر هم که وخیم باشد، قابل‌درمان است.
اما چشم‌انداز مصرف روزانه داروی تجویزی مخصوصاً در مورد نوجوانان نگرانی‌هایی برای نوجوانان و والدین آن‌ها ایجاد می‌کند. آیا این داروها واقعاً مؤثر هستند؟ طول درمان آن‌ها چقدر است؟ عوارض جانبی آن‌ها چیست؟

شناخت آکنه دوران نوجوانی

علت بروز آکنه دقیقاً چیست؟ آکنه زمانی بروز می‌یابد که سلول‌ها و چربی‌های طبیعی، فولیکول‌های کوچک مو در پوست را مسدود می‌کنند. باکتری‌ها وارد فولیکول‌های مسدودشده می‌شوند و شروع به تکثیر می‌کنند. وقتی سلول‌های ایمنی بدن به باکتری‌ها حمله می‌کنند، نتایج این مبارزه همان علائم کلاسیک آکنه تورم، قرمزی و جوشدانه هستند.
داروهای آکنه به روش‌های مختلف در این روند مداخله می‌کنند. برخی کرم‌های تجویزی و غیر تجویزی مخصوص آکنه به از بین بردن انسداد فولیکول‌ها کمک می‌کنند. داروهای دیگر، مثل آنتی‌بیوتیک‌ها، باکتری‌های موجود در فولیکول‌ها را می‌کشند. قرص ایزوترتینوئین، تولید چربی را کاهش می‌دهد، انسداد فولیکول‌ها را برطرف می‌کند و التهاب و باکتری‌های عامل بروز آکنه را هدف قرار می‌دهد.
نمی‌توان گفت که چه درمانی برای آکنه بهترین است. برخی افراد فقط با استفاده از یک محصول مخصوص آکنه مشکلشان برطرف می‌شود اما بسیاری از افراد نیازمند استفاده از ترکیبی از این محصولات هستند تا آکنه دوران نوجوانی را کنترل کنند.

آکنه دوران نوجوانی: داروهای موضعی

پزشک برای آکنه خفیف تا وخیم احتمالاً درمان‌های تجویزی موضعی را پیشنهاد می‌دهد. این درمان‌ها به همراه داروهای دیگر برای آکنه وخیم‌تر هم تجویز می‌شوند.
درمان‌های موضعی برای آکنه دوران نوجوانی اشکال مختلفی مانند کرم، لوسیون و ژل دارند. برخی انواع آن عبارتند از:

• آنتی‌بیوتیک‌های موضعی. این داروهای مخصوص آکنه برخی از باکتری‌های روی پوست را می‌کشند و قرمزی و التهاب را کاهش می‌دهند. برخی از انواع این آنتی‌بیوتیک‌ها، کلیندامایسین و اریترومایسین هستند.
• رتینوئیدهای موضعی. کرم‌های رتینوئید از ویتامین آ. ساخته شده‌اند. رتینوئیدها انسداد فولیکول‌ها را برطرف می‌کنند و برای داروهای دیگر مانند آنتی‌بیوتیک‌های موضعی فرصتی فراهم می‌کنند تا بهتر اثر کنند. برخی از انواع آن‌ها آویتا، دیفرین، رتین-آ. و تازوراک هستند.
• داروهای موضعی دیگر. انواع قوی‌تر برخی از داروهایی را که می‌توان بدون نسخه تهیه کرد، باید پزشک تجویز کند؛ ازجمله آزلائیک اسید، بنزوئیل پروکساید، داپسون و درمان‌های حاوی سولفور. آن‌ها تورم را کاهش می‌دهند و مانع از رشد باکتری‌ها می‌شوند.

برخی کرم‌های دارویی حاوی دو یا چند ماده فعال هستند.
عوارض جانبی شایع این درمان‌ها سوزش، قرمزی، تحریک و پوسته‌پوسته شدن خفیف و محدود به پوست است.
کرم‌های رتینوئید، پوست را نسبت به نور خورشید حساس‌تر می‌کند. پس هنگام استفاده از این درمان‌ها باید کمتر در معرض نور خورشید باشید، مخصوصاً بین ساعات 10 صبح تا 2 بعدازظهر، و همیشه از ضد آفتاب استفاده کنید. با پوشیدن بلوز آستین‌بلند، شلوار پاچه بلند و کلاه لبه‌پهن از پوستتان محافظت کنید. از تماس رتینوئید موضعی با دهان، بینی یا چشم‌ها جلوگیری کنید.

این مطالب را نیز بخوانید:

•  بایدها و نبایدهای مراقبت از آکنه – چه کارهایی موجب بهبود و چه کارهایی موجب وخیم‌تر شدن آکنه می‌شود
• با انواع آکنه و علل شکل‌گیری هر یک از آن‌ها بیشتر آشنا شوید
• چگونه اثر آکنه را از پوست برطرف کنیم و از بروز آن پیشگیری نماییم
• روش‌های درمان آکنه که بدون مراجعه به پزشک می‌توانید از آنها استفاده کنید